Peygamber Efendimiz'in (s.a.v) Ümmetine Düşkünlüğü

 
   Resûlullah Efendimiz'in en belirgin vasıflarından biri de ümmetine düşkünlüğüdür. Âlemlere rahmet olarak gönderilen Efendimiz (sallahu aleyhi vesellem) ümmetinin sulh ve selâmeti için her türlü zorluğa katlanır ve her durumda onların iman selâmetini ve ebedî hayatlarını düşünürdü. Öyle ki Efendimiz'in ümmetine olan düşkünlüğü yüce kitabımız Kur'an'da şöyle zikredilmiştir.

   "Andolsun size kendinizden öyle bir Peygamber gelmiştir ki sizin sıkıntıya uğramanız ona çok ağır gelir. O, size çok düşkün, müminlere karşı çok şefkatlidir, merhametlidir" (Tevbe 9/128).

   Efendimiz (sallahu aleyhi vesellem) ise, "Hiç şüphesiz ben size bir babanın evlatlarına olan durumu gibiyim" buyurarak ümmetinin fertlerine en az bir babanın evladına duyduğu şefkat kadar şefkat duyduğunu ifade etmiştir.

   Resûlullah (sallahu aleyhi vesellem) hayatı boyunca ümmetin affolunması için yalvarmış ve gözyaşı dökmüştür. Her namazda Tahiyyat oturuşlarında okduğumuz, "es- Selâmü aleyke eyyühennebiyyü" (Ey nebî, selâm üzerine olsun) hitabına Mi'rac gecesi mazhar olmuştur. O Rabbimiz'in özel konuğu olduğu ve başka hiçbir canlıya verilmeyen böylesine büyük şeref ve manevi tecelli anında dahi yine ümmetini düşünerek  "es-Selâmü aleynâ ve alâ ibadillahi's-salihîn" (Selam bize ve Allah'ın salih kullarına olsun) diyerek ve emniyetten ümmetinin de istifade etmesini niyaz etmiştir.

   Peygamber Efendimiz, kıyamet gününde sırat köprüsünün başında duracaktır. Ümmeti sırat köprüsünden geçerken sarsılıp alttaki cehenneme düşme tehlikesi geçirince feryat ederek şefaat sahibi Resûllah Efendimiz'e seslenecektir: "Ya Resûlallah, yetiş imdadımıza, Ey Muhammed, yetiş imdadımıza!" Bu çığlıklar üzerine rahmet peygamberi yüksek sesle, "Ya Râb ümmetim ümmetim! Ben bugün nefsimi istemiyorum, kızım Fâtıma'yı da istemiyorum. Ümmetimi istiyorum" diye yüce Mevlâ'ya niyaz edecektir.

   Mahşer gününün sıkıntı ve dehşeti içinde insanlar bir kurtuluş yolu ararlar ve şefaat için insanlığın atası Hz. Âdem'e (aleyhisselâm) koşarlar. Hz. Âdem cennette yediği yasak buğdayın hesabını verememekten korktuğunu beyan edip insanları Hz. Nuh'a (aleyhisselâm) gönderecektir; Hz. Nuh Hz. Musa'ya (aleyhisselâm) Hz. Musa da Hz. İsa'ya (aleyhisselâm) gönderecektir. Hz. İsa da insanların kendisini ilâhlaştırdıklarını ve bundan sual edilmekten korktuğunu söyleyip ahir zaman peygamberi Efendimiz'e yönlendirecektir. Ülü'l-azm olan peygamberlerin bile "nefsî, nefsî" (nefsim) dediği gün, Efendimiz, "Ümmetî, ümmetî" (ümmetim) diyecek, livâü'l-hamd sancağı altında ümmetiyle beraber tüm insanlara kucak açacaktır.

"Allahım, kavmime hidayet et, çünkü onlar bilmiyorlar."